Toen weinige dagen na mijne t' huiskomst de lijding-
kwam dat ik zelfs niet lot het overdoen van examen in
enkele vakken toegelaten werdmaar onherroepelijk mijne
studiën nog eens moest aanvangentoen week ook de
laatste, flaauwe straal van hoop, en vlijmde do smart diep
in liet ouderhart. Iloe diep? Ik meende er mij toen eenc
voorstelling van te kunnen makeneerst sedert ik zelf een
zoon heb hesef ik hoe die voorstelling bij de werkelijkheid
te kort school. Nogtans was dit niet het ergste.
Zeker wordt het ouderlijk gevoel er diep door gekrenkt
dat de zoon zich schuldig maaktzeker is bet drukkend de
toch reeds zware zorgen door de roekeloosheid van den oud
sten zoondie de anderen ten voorbeeld moest wezenver
meerderd te zien. Zeker kwetst en foltert de ondank, die
daarin gelegen is; zeker is de teleurstelling, op het gelaat
van eiken vriend en kennis bij 't vernemen der droevige
tijding te lezen, eenc kwelling, die elk oogenblik terugkeert
en dc wond steeds dieper maaktmaar dal alles laat zich
nog met den tijd herstellen, omdat ouders van nature,
vergevensgezind zijn omdat ouders te innig liefhebben om
niet éénmaal te vergeven. Dochwat zich moeijelijk her
stellen laat, omdat dc liefde der ouders daarop geen invloed
kan uitoefenendat is de schandedie de jongeling zich
over het hoofd haalt; wat onherstelbaar is, dat is de kron
keling in zijne loophaan, die hem voor altijd ten achteren
doet blijven. Mijn vader wist dit volkomen. Hij wist, dal
de bevordering naar ouderdom van rang, in bet leger ge
volgd, niet toelaat het verloren terrein in te balen; bij
begreep, dat ik door mijne eigen schuld later als Luitenant
onder Kapiteins zou dienen die altijd beneden mij in rang
zouden gebleven zijn, indien ik mij den tijd als zij ten nutte
gemaakt bad. Mondeling en schriftelijk had hij mij dit in
lijds voorgehouden; maar voor den liglzinnigen jongeling
was ook die drijfveer te zwak geweest. Daar was de bij
uitstek kwetsbare plaats van bet ouderhart hel staal trof
daar het diepst.
