127
lijke vuur, en dezelfde kogel doorboorde eerst den hals van
het paard van Kolonel Dubois en vervolgens den ruiter zei
ven wiens roemvolle loopbaan aldus op het veld van eer
geslolen werd. Een regiment infanterie, dat digt achter de
kanonnen opgesteld was, zond nu zijne salvo's in de gebro
ken rijen des aanvallers, en eer nog de rook opgetrokken
was, rende de Britsche ruiterij de helling af, stormde als
een wervelwind de vlugtenden na, en wierp er nog menigeen
die door zijn ros niet schielijk genoeg weggevoerd werd,
uit den zadel.
Door een kartetsschotdat op den slaap van zijn hoofd
afgeschampt wasbedwelmden bij iedere beweging bloe
dende uit ecne sabelwond, had de jonge Dubois een verlaten
gedeelte van liet slagveld bereiktalvorens hij zijn bewust
zijn geheel verloor. Daar onlsluijerde zich voor zijne blikken
een ontzettend schouwspel. Wijd en zijd was alles met de
overblijfselen van het geslagen leger bedekt; in de verte
hoorde men bet geknetter van het geweervuur, het geschal
der trompetten den donder van het geschut en de schrille
muzijk der beugelhorensdie ecne hevige vervolging dei-
overwonnenen deed vermoedenieder oogenblik zonk er een
dien de liefde tot het leven tot nu toe op de been gehouden
had neven hem neder.
Kapitein Dubois voelde aan de toenemende zwaktedoor
liet bloedverlies veroorzaaktdal hij zich niet langer in den
zadel zou kunnen houden. Maar wat had hij dan te ver
wachten? Hij waagde het niet, de aankomst der zegevierende
troepen af te wachtendie in de bedwelming van den strijd
alles neerwierpenen tocheen toevlugt in de woning
eens ingezetenen te zoekenwas hetzelfde als zich over te
geven in handen van mcnschendie slechts op wraak be
dacht waren. Iiij wierp een vertwijfelenden blik om zich
henenen ontdekte in dc nabijheid van den weg eene half
ingestorte hut, die geheel verlaten scheen. Bij naauwkeuri-
ger onderzoek bevond hij dat zij oorspronkelijk voor het
vee bestemd wasdaar hij echter ontdektedat zij in lang
