129
De zon was eindelijk aan den gezigleinder opgegaantoen
er weer beweging in de Guerilla's kwam. Zij voerden het
paard van Dubois naar buitenen gelastten hem te volgen
en op te stijgen. Hij was de hut uitgetreden, en deed eene
poging om liet laatste bevel te volbrengenwaardoor zijne
wond op nieuw begon te bloeden toen plotseling een ruiter
toegereden kwam en bij de bende afsteeg. In de sterk ge-
teekende gelaatstrekken en in de krachtige, gespierde ge
stalte van den nieuw aangekomene meende Dubois een man
te herkennen, dien hij meer gezien had: wanneer en waar
echter, dit kon hij zich niet herinneren; ook waren zijne
gedachten niet in staal zich daarmee lang bezig te houden.
Zijne kleeding en wapening verschilden weinig van die der
overige mannenalleen waren zij eenigzins rijker en zorg
vuldiger bewerkthij droeg pistoolholsters aan den zadelknop
alsmede een sabel en karabijn, en zijne geheele uitrusting
was eenigzins krijgshaftiger. Na hen gegroet tc hebben
vroeg hij hun, waar zij den Franschman opgeraapt hadden,
en waarom zij dezen gelastten op te stijgen.
Wij vonden hem hierwerwaarts hij zich gisteren 11a
den slag voortgesleept heeft," antwoordde een groote, ge
bruinde borstwiens donkere oogen als kolen gloeiden
terwijl hij op zijn slagtoffer blikte; «wij zullen hem aan
denzelfden hoorn opknoopenwaaraan zijne landslieden ver
leden week mijn vader ophingen."
«Maar ziet gij dan niet, dat hij ten hoogste nog een
halven dag leven kan? Vroeg de andere. «Ook is het beter,
dat hij te voet gaik heb u allen dringend voor gewigtiger
diensten dan het begeleiden eens krijgsgevangenen noodig."
«Houdt dan op", riep de eerste zijnen makkers toe, «en
ik zal den Franschman het licht uitblazen."
De groep trad uitéén en liet den man en zijn slagtoffer
van aangezigt tot aangezigt, zes pas van elkaar verwijderd.
Dij het verlalen der hut had men zijn schakot vergeten, en
gelijk hij nu daar stond met ongedekten hoofde, den dood
verwachtende, vielen de gloeijende stralen der morgenzon
9°
