150
op zijne gelaatstrekkenwaardoor iedere zenuw en elke trek
■van zijn wezen helder verlicht was. De Spanjaard nam de
karabijn, die hij op den rug droeg, keek Dubois een oogen-
blik scherp aan, en bragt het wapen aan zijn schouder.
Eenige seconden gedurende welke hij op het voorhoofd van
den Franscliman mikte, waren wapen en arm onbewegelijk
als marmer; bereids kromde hij den vinger en in 't volgend
oogenblik zou hij de hersenen van zijn slagtoffer verspreid
hebben, toen plotseling de nieuw aangekomene hem met
eene harlschokkende stem toeriep: «halt!" Ook dit woord
ware te laat gekomenindien hij het niet met een slag op
het wapen had doen gepaard gaan, die den kogel ver over
het hoofd van den gevangene deed wegvliegen.
«Wat wilt gij, Ju an Martin Diez?" riep de verblufte
Spanjaard met ergernis. «Waarom stoort gij den loop der
geregtighcid en noodzaakt mij ten tweeden male te laden
terwijl ééne lading toereikend was?"
Ik zou mij zeer moeten vergissenantwoordde Diez
want het was werkelijk de Empecinado" «indien die
jonge heer en ik niet oude hekendenoude vrienden zijn
en indien dat waar is, mag hem geen haar gekrenkt wor
den. Hoe heet gij, jong man?" vroeg hij verder.
Dubois."
«Ha, ik dacht het wel. Bekleedt uw vader een rang in
hel Fransche leger
Tot gisteren avondja. Hem was een schooner lot be
schoren dan mij. Hij sneuvelde op het slagveld."
Sedert hoe lang dient gij in het leger
Ik vergezelde mijnen vader gedurende vele jarenzonder
nog tot hel leger te belmoren; eerst sedert ruim twee jaren
hen ik in dienst."
Genoegzcide Diez terwijl hij zijne hand greep en
thans verhaalde hij aan de verzamelde groep zoo kort mo
gelijk de geschiedenis, welke vóór bijna drie jaren voorge
vallen was, en hoe hij derhalve aan dezen jongen man eene
eindelooze verpligting had.
