152
vreesselijk gekerm liet vallen. Diez liet hem daarop losen de
hand des Guerilla's zonk krachteloos aan zijne zijde neder.
«Nu, mijn vriend," zeide de Empecinado tot den Fransch-
rnan, die bijna vijf minuten op den drempel der eeuwigheid
gestaan en huiverig in den afgrond gestaard hadwelke
vóór zijne voeten gaapte, «wat zal ik doen^ om u te die
nen? Beschik over mij."
Toen de laatste zijn gevoel meester geworden wasant
woordde hij breng mij naar den naastbij zijnden post
der Britten. Daar zal ik veilig zijn, en genezing voor mijne
wonden vinden."
«Maar daar zijt gij immers krijgsgevangenhervatte zijn
regter. «Vertrouw u vooreerst aan mijne zorgen toe. Men
zal alles voor u doen en uzoodra gij weder gaan kunt
naar eenen post van uwe eigen troepen aan deze zijde der
Pyreneeën brengen. Vrees deze mannen niet, voegde hij er
bij, toen hij den mistrouwenden blik zag, dien Dubois op
de hem omringende bende riglte. «Elk hunner zou zijn
leven wagen voor de verdediging van den mandien de
Empecinado zijn vriend noemt."
Viva cl EmpecinadoViva el Franceseklonk het van
alle zijden, en aldus werden de woorden van den Gucrilla-
chef bevestigd. Dubois aarzelde niet langer zijn nieuwe en
magtigc vriend bragt hem met alle teedere zorgdie zijn
toestand vereischtcnaar cene pachlerswoningwaar men
zich beijverde de wenschen van den Empecinado te vervullen.
Nadat men de wonden van den Franschman verbonden en hem
eene eenvoudige maar krachtige kost voorgezet hadbragt men
hem in eene eenvoudigegemakkelijke kamer waar weldra
een verkwikkende slaap de duistere beelden der laatste vier
entwintig uren verdringen zou.
Eer Dubois zich ter ruste begaf, hoorde Diez hem over
de ligging van het slagveld en over den strijd uit, waarin
zijn vader den voorgaanden dag gevallen vrasdaarop drukte
bij hem de hand en verliet hem met de verzekeringdot bij
volkomen rustig sluimeren kon, zonder iets te vreezen.
