135
V.
Eene dankbare daad had den jongen Dubois het leven
gered, en de Empecinado had zijne schuld voldaan.
In 't vroege morgenuur van den volgenden dag bragt
net geraas van paardenhoeven op den straatweg, die naar
de pachthoeve voerde, het bloed in de aderen des jongen
I'ranschmansdie toch onder de Guerilla's nog niet regt op
zijn gemak was, in eene levendiger beweging.
Een zware tredhet gerammel van sporen en het geklingel
eens sabels, twelk zijn geoefend oor wél vermogt te onder
scheiden liet zich in den gang hoorendie naar zijne kamer
voerdeen kondigde een nieuw aangekomen persoon aan
liet volgende oogenblik verscheen het mannelijk gelaat en dé
stalen gestalte van den Empecinado op den drempel. Nadat
hij zijnen gast begroet had met eene gulle hartelijkheid,
svelke dezen volkomen gerust stelde, en nadat hij hem met
zigtbare bezorgdheid naar zijne wonden gevraagd had
deelde hij hem mededat hijna hem op den vorigen dag
verlaten te hebben, zich naar het slagveld begeven had.
Zich zorgvuldig houdende aan de plaatsbeschrijving, die hij
van den jongen man ontvangen had, was hel hem gelukt
zonder veel moeite het lijk van diens vader te vinden, dat
gemakkelijk te herkennen was geweest aan zijnen uniform
welke tot nu toe den roof ontgaan was dier mensehelijke
gieren, die op het slagveld de dooden en levenden uitkleed
den. Hij had bereids het lijk des Kolonels naar een nabij
gelegen gehucht doen brengen, waar het na de aldaar ge
bruikelijke eenvoudige voorbereidselen in een aan het kerkhof
grenzend huis bewaard werd, om, zoodra de gezondheids
toestand des Kapiteins zulks veroorlooven zou, in gewijde
aarde begraven te worden. De Franschman was diep geroerd
door de leedere oplettendheid van dezen schijnbaar ruwen cn
woesten Guerillaen uitte den wensch dat die plegtigheid
zoo het kon, nog denzelfden dag mogt plaats hebben. Dit
geschiedde het lijk van den gesneuvelden krijgsman werd
