i ii
aan den voet der helling, waar hij het loon van zijn ver
raad verwacht."
«Hij heeft zijn loon verdiend, cn zal het hebben!" zeide
de Guerilla op ernstigen toon. Nu sprong hij behendig van
de klip op de rotsen riep den Franschman toe hem te
volgen. Deze waagde het echter niet, en eerst nadat hij
den stevigen gordel van Diez gegrepen had, welks uiteinde deze
hem toegeworpen had, gelukte het den Guerilla hem te bewe
gen om de schijnbaar minder koene, maar inderdaad veel ge
vaarlijker handeling van het af- en opklouleren van de
rots te wagen. Toen bij eindelijk op vasten bodem stond,
wenschte hem zijn stoute lotgenoot lagchend een goeden
morgen, en ijlde in de tegenovergestelde rigling van den
vijand naar het woud. Toen de soldaten hem zagen loopen
volgden zij zijn voorbeeld cn grepen zij naar de wapens.
F.er zij echter honderd pas gedaan hadden was de Empeci-
nado er hen honderd vijftig vóór, en lang voordat de vlugste
der soldaten zijne buks geladen had, was de vlugteling reeds
uit het gezigt verdwenen. Ecne kortstondige vervolging
besloot den togt.
Diez echter liep onafgebroken voort, totdat hij aan den
voet der hoogte gekomen, zich naar de bron wendde, waar
zijn verrader het loon zijner afschuwelijke daad verwachtte.
Velasca lag onder een boomsprong echter optoen hij
een zwaar ligchaam zich een weg door het woud hoorde
banen, en in het volgende oogenblik stond bij tegenover
den manwiens vertrouwen bij zoo schandelijk misbruikt
baden wiens persoon bij aan een vernederenden dood had
overgeleverd. Hij wilde vlugtendoch te vergeefszijne
ledematen weigerden hunne dienst. Ilij wilde sprekenmaar
door het geweien getroffen, kleefde zijne tong aan zijn
verhemelte vast. De Empecinado riep slechts één woord
«verrader!" klonk de donderende stem, terwijl hij hem bij
den strot greep.
Het was de laatste menschelijke toondie het oor van
den schurk trofhet bloed schoot in stroomen uit zijneii