S3
op de reeds weifelende Canadiërs aan. Beslissend was deze
aanval, aan welken spoedig de gansclie linie der Britten,
met uitzondering van de reserve op hunnen rechter vleugel
onder Kolonel Burton in blakende geestdrift deelnam; maar
bloedig werd de zegepraal gekocht, meer dan 600 Britten
sneuvelden toch hierbij op het veld van eer, en hij zoo
geringe getalsterkte mag dit verlies hoogst aanzienlijk hee-
ten. Nietsheteekenend echter was dit verlies nog te noemen
hij dat, hetwelk de Britsche krijgsmacht in haren aanvoerder
onderging. Niet alleen toch werd Majoor Barre naast
Wolfe in 't oog getroffen, maar Wolfe zelf, aireede in 't
begin van den strijd aan t gewricht van een zijner handen
gekwetst, kreeg niet lang daarna een tweeden kogel in de
heup, en toen hij op het punt stond den kamp voor goed
te zijnen voordeele te beslissen, trof hem een derde kogel in
de horst. «Steun me,"" zeide hij nog tot een officier
nevens hem, »»Iaten die wakkere knapen mij niet zien vallen."
Hij werd hierop achteraf gevoerden hem op den grond
nedervlijënde, was men er onmiddellijk op uil zijnen hevigen
dorst te lessehen. Bedding bleek trouwens onmogelijk van
tijd tot tijd beurde de stervende held het hoofd op om over
t slagveld rond te schouwendoch weldra begaf hem het
gezicht. Toen lag hij eenige oogenblikken bewegingloos
zonder eeuig teeken van leven te geven dan eene moeijelijke
ademhaling of eene afgebroken zucht. Plotseling riep een
officier, die hij hem stond, in vervoering uit: »»Zie hoe
ze loopen." »»Wie loopen?"" vroeg Wolfe, onmiddel-
lijk zich met inspanning halverwege op den elboog oprich
tende. »De vijanden,"" antwoordde de officier; »»ze
slaan in alle richtingen op de vlucht." Dan zij God
geloofd!' riep Wolfe in geestvervoering uit, »»laat de
reserve onverwijld bij de schipbrug post vatten, voegde
hij er aamechlig hij, en na eene korte rust: »»Ik sterf
gelukkig."" Dit waren zijne laatste woorden; hij vlijde
zich weder ruggelings op den grond, en als in een stuip
trekking zich krampachtig op zijde keerende, blies hij den