u
Napoleon verdiepte zich een oogenblik in zijne gedachten
en vroeg daarop plotselingwaar is uwe moederwaar
uw broeder?"
»ln Engeland, Sire; bij den Koning."
Zijn zij rijk
«Dat is men nooit, wanneer men banneling is."
«Welaan," zeide Napoleon, «indien ik uwe moeder hare
goederen wedergeef, indien ik haar naar Frankrijk terug
roepindien ik uwen broeder eene aanstelling als Kolonel
en u den Luitenants-rang schenk?"
«Sire," zei de jonge man op eerbiedigen maar vasten
toon, «al ons bloed behoort den Koning."
Eene beweging van ongeduld vertoonde zich op het gelaat
des Keizers, en hij stiet de barsche woorden uit: «maar
Mijnheer ge vergeet uw vaderland geheel en al."
Max boog het hoofd nederen mompelde zachtjes «ja
dat is waar."
«Ik geloöf, dat de tijd der Bourbons voorbij is," voer
Napoleon voort, «en ik houd mijne dynastie voor goed ge
vestigd niemand echter heeft meer achting voor oude her
inneringen dan ik. Ik begrijp en billijk uwe trouw; maar
Mijnheervóór den Koning en vóór den Keizer bestond het
vaderland, en dit vaderland eischt uwe diensten."
Max aarzelde.
«Mogt de fortuin der oude Monarchie gunstig worden,'
zeide de Keizer, «dan staat het u vrij, tot haar over te
gaan -ik verlang geen trouw."
Nog aarzelde Max.
«Welaan, Mijnheer!" begon de Keizer weder: neem een
besluit. Ge zijt dapperge draagt een ouden naam en
Frankrijk heeft u noodig."
«Nu dan, Sire!" sprak de jonge man, «laat mij als een
voudig soldaat bij een Regiment intreden."
«Waarom als eenvoudig soldaat?"
«Dewijl ik slechts mijn vaderland dienen wil."
«Neenge zult onder mijne pages opgenomen worden."
