kan loeren op welke wijze in onze dagen de legers
marcheren, strijden, verpleegd worden, met andere woor
den omdat men daaruit kan leerenop welke wijze, in
onze dagen, de oorlog gevoerd wordt. Die waarheid in
dachtig, zullen wij dan ook nu, tot toepassing der strategische
regelen een der latere veldtochten behandelen en het is
de veldtocht van 1814- in Frankrijk dien wij hiertoe uitgeko
zen hebhen.
Kort is deze veldtocht, maar de Krijgsgeschiedenis levert
er weinige op die haar aan belangrijkheid overtreffen. Wij
ontmoeten hier weer dien man, wiens invloed op alle latere
gebeurtenissen onmiskenbaar isen wiens handelingen ten
allen tijde het kenteeken van grootheid en onverganglijkheid
met zich voeren. In alle veldtochten van Napoleon kan
men den grooten meester in de krijgskunst herkennen,
maar weinige waarin hij zich schitterender voordoet dan in
dien van 1814. Aan bet hoofd eener zwakke legermagt en
slecht geruggesteund door cene ontmoedigde en in partij
schappen verdeelde natie, moet de Fransche Keizer hier
weerstand bieden aan ontelbare scharen, die van alle zijden
van Europa zijn toegestroomd om hem ten val te brengen.
De strijdkrachten zijn zóo onevenredig, dat, voor de bond-
genootenvooruitrukken overwinnen moet zijn; maar de
herinnering aan Napoleon 's vroegere oorlogsfeiten en de
schrik voor zijn grooten naam beletten hen zoo te hande
len. Zij aarzelen, weifelen, verdeelen zich, begaan misslag
op misslag, en geven zich bloot aan de geduchte aanvallen
van hun tegenstander. Deze hervindt die kracht en snel
heid, die hem in zijn eersten veldtocht (1796) zoo dikwijls
ter overwinning hadden gevoerd: met zijn klein leger, met
zijne jonge ongeoefende soldaten snelt hij van slagveld tot
slag,veld, valt overal den verrasten vijand aan, en weet,
door de geestdrift die hij bij de zijnen opwekt, hunne
minderheid in getal bijna le doen vergelen. Er heeft eenc
