131
Iïet zwaard blijft steeds het geliefkoosde wapen voor het
gevecht van man legen man en heeft van af de vroegste
tijden tot de bewaping van den krijgsman behoord. De eerste
zwaarden waren langezeisvormige messen van geel koper,
die vervangen werden door de breede, kromme Aziatische
cimeterre (Turksche sabel). ITet was met zulk eene sabel,
dat Saladin een in de lucht geworpen sluijer doorsneed
terwijl Richard Leeuwenhart met hel regte korte, tweesnij
dend zwaard, waarmede de Romeinen hunne wereldverove
ringen hadden gemaakteen stuk ijzer in tweeën kloof.
Hel Romeinsche zwaard, of de Spaansche kling, uit Toledo
afkomstig was langen tijd het nationale wapen van Cts-
liliè', en terwijl bij de Oostersche volken de voorkeur gege
ven werd aan de sterk gekromde klingen van uitmuntend
Damasceensch staalzoo bleef bij de Weslersche volken in
tegenstelling, steeds het regte, tweesnijdende zwaard in ge
bruik Langzamerhand werden de zwaarden langer, en het
is ons onbegrijpelijk hoe een kling van meer dan anderhalf
el lengte en 10 pd. gewigt tot verdedigingswapen gekozen
werdhet werd over den schouder uit de schede getrok
ken en vereischte dikwijls beide handen om het te kunnen
hanteeren. Daarna verviel men van het eene uiterste tot
het andere, en de reusachtige wapens maakten plaats voor
de kleine zwaarden en sterk gekromde sabels die meer op
kinderspeelgoed dan op oorlogswapens geleken. Frankrijk
voerde later de uitmuntendebreede pallas in waarmede
zijne kavallerie nu ruim zestig jaren bewapend is de kuras
siers van Milhaud droegen deze zwaarden bij Waterloo en
gaven het bewijs dat zij te verkiezen zijn boven de kromme sabel
waarmede de Engelsche kavallerie langen tijd bewapend was.
De Fransche sabel werd met geringe wijzigingen in bijna
alle landen voor de bereden wapens ingevoerd. De sabels
van onze mineurs, sappeurs, en van de vesting-artillerie,
moeten de dienst van een hakmes of bijl doen, en kunnen
daarom naauwelijks den naam van zwaard verdienen.
