59
M. de la T'orce, die inzag van hoeveel belang het was om
geen tijd te verliezen, zond onmiddellijk zijn bediende Gast
naar zijn schoonzuster, Mevrouw de Brisembourg, die bij het
Arsenaal woonde. Gast moest haar alles vertellen wat er
gebeurd was en haar smeeken zoo spoedig mogelijk de som
gelds te bezorgen, die voor den losprijs betaald moest worden.
Toen hij bij zijn meester terugkwam, berigtte Gast hem,
dat de dame zou beproeven het geld te krijgen en het hem
den volgenden dag te bezorgen. Zij liet mede weten dat
het berigt dat het leven van haar schoonbroeder gespaard
wasreeds tot den koning was doorgedrongenen dat die
ongelukkige omstandigheid de ergste gevolgen zou kunnen
na zich slepen.
Nadat hij deze boodschap had overgebragt, bezwoer de
dienaar zijn meester zijn heil in de vlugt te zoeken, te meer
daar de twee Zwitsersche soldalendie de wacht over de
gevangenen moesten houden, inwendig van den moord gruw
den en volkomen bereid waren hen te laten gaan. Maar
met een onversaagd gevoel van eerdat weinig menschen
op zulk een oogenblik bezield zou hebbenen waarvoor
woorden te kort schieten om het naar waarde te prijzen, wei
gerde M. de la Force bepaald om den raad van Gast op te
volgen.
»Ik heb mijn woord gegeven om hier te wachten tot mijn
losgeld is betaald, zoo sprak die brave en bewonderens
waardige edelman, »en ik wil mijn leven niet redden, door
mijn belofte te breken. Hier wil ik blijven tot het geld
komt en ik wil het aan Gods wijsheid overlatenom over
mij en mijn kinderen te beschikken zooals hem het beste
dunkt."
Bij het vernemen van deze woordenaarzelden zijne be
dienden alleen de vlugt te nemendaar zij niet wisten waar
heen te gaan noch middelen bezaten om paarden te ver-
krijgen. Zij bleven daarom in het huis wachtenmet het
