35
rekruut buigt bij het sissende geluid het hoofd, als nut
teloos bewijs van achting voor den kogeldie dan toch al
voorbij is.
Daar klinkt het signaal «halt» en de tirailleurs zoeken ge-
dekie stellingen op het terrein, om een levendig vuur te
beginnen. Maar even levendig als het vuur, is de stortvloed
van grappen van de Berlijnsche jongens.
«Nu gaat het er op los Hahnemann# (de naam dien dePruis-
sische soldaten den Denen gaven), roept een musketier, ter
wijl hij zijn geweer afvuurt. Daar treft een kogel de pijp,
die hij is blijven rooken. «Dat kost me vijf Grosschen roept
de soldaat; die zult ge me betalen Hahnemann lang
zaam legt hij aan en zijn schot treft den vijandelijken tirail
leur. Maar het volgende schot treft hem in de wang zoodat
het gezigt dadelijk opzwelt. «Ga naar achteren, naar de
«ambulance, om u te laten verbinden,» roept de officier
den gewonde toedie intusschen met behulp van zijn ka
meraad zijn zakdoek als compres op de wond gelegd en een
halsdoek daarover gebonden heeft.
«Daarom nog niet, Heer Luitenant, het spreken gaat wel
«slecht, maar het schieten nog goed,» antwoordt hij met
onduidelijke slem, terwijl hij zijne plaats weèr inneemt.
Zijn nevenman treft een kq^el in de palroontasch. «Dankje,
«Hahnemann, niet noodig ik heb munitie genoeg voor je
meegenomen.Op hetzelfde oogenblik stort een ander le
venloos neder. «Wacht eens, verwenschle Deen, ik zal je
»leeren, mijn kameraad zoo maar neer te schieten!» roept
de trompetter, het geweer van den gevallene grijpendals
«je nu denkt, dat zijn patronen niet legen je gebruikt zullen
«worden, dan sla je de plank toch heelemaal mis.»
Zoo wordt het tirailleurgevecht voortgezet; eenigen vallen;
velen worden meer of minder zwaar gewond, maar belang
rijke resultaten worden door gecne van beide partijen ver
kregen.
Nu zenden de Denen uit eene nabijgelegen batterij eenige
granatenom dc liraillcurlinie daarmee aan het wijken te
3
