105
uit de schede, en kommandeerde: Trekt uit, sabel!
Eskadron in galop, marsch!"
De sabels vlogen kletterend uit de scheden, de linker
kuiten drukten de zijden der paarden deze hieven het
hoofd op, steenden zacht van den krachligen spoorslag,
wierpen de regter voorbeenen ver vooruit om den eersten
sprong te doen en daar ging het heenin w oedenden galop
als een snuivendkliksemend kluwenvoortgedreven door
het gevoel van eer en den lust tot den strijd die ware sol
dalen steeds bezielen.
De kleine ruiterdrom had ongeveer den halven afstand tot
de herberg afgelegdtoen de soldaat in den mantel hem
ontdekte en plotseling binnen de omheining der herberg ver
dween.
IIij heeft ons gezien!" riep de jonge officier; »in twee
minuten zullen de Denen te paard zijn. Voorwaarts! opdat
wij nog aankomen, voor dat zij uitrukken!"
Met nog krachtiger spoorslagen zetten de ruiters hunne
paarden aan die in wanhopende sprongen hunnen loop ver
snelden vier tot vijf paardenlengten rende Luitenant von
Bartenstein met opgeheven sabel en hoog rood gelaat voor
uit ten einde zich het eerst op den vijand te storten en
hein met forsche slem te gebieden zich over te geven.
De stoutmoedig vooruitrennende veldheer was nog ongeveer
twintig pas van de kroeg verwijderd toen eene afdeeling
van omtrent dertig ruiters plotseling, als eene vaste massa,
uit de tuindeur stortte. De jonge officier gaf zijn paard
nog eenmaal de sporen; met éénen zet was hel dier te midden
van den vijandelijken troep; in éénc seconde waren ook de
Pruissische ruiters er bijde hoog opgeheven sabels klet
terden tegen elkander, en eenige houwen vielen met doffen
klank op de lederen helmen, toen zich plotseling uit den
vijandelijken troep eene stem verhief
Kerel! Ben je dan dol geworden? Wij zijn immers Han-
noveranen en geen Denen!"
