102
achteren gebleven en de verlakte laarsjes toonden de onvermij
delijke plooijen en rimpels van den ouderdom en het gebruik.
In deze tamelijk versleten kleeding stak een tamelijk versle
ten mensch. In weerwil van de doeltreffende wijze waarop
van het haar, op welks kokette lokken de hoed luchtig
zweefdewas partij getrokkenin weerwil van den gefor-
ceerden glans der oogenen de gefingeerde vlugheid en
jeugdigheid der bewegingen, zag men aan 't «verlept" wor
dend gezigt, dat de bezitter daarvan een jonkman was, die
sterk naar de vijftig liep.
Mijnheer de baron van Glumer was lnfanterie-officier ge
weest hij had het ongeluk gehad lange jaren achtereen in
een klein garnizoen te liggen, en had zich uit gemis aan
wetenschappelijke bezigheid i verboemelduit valsche
schaamte omtrent het ophouden van zijn naam en rang was
hij in schulden geraakt en dientengevolge eindelijk genood
zaakt gewordenna twintigjarigen dienst- of liever boemel-
tijd zijn ontslag te vragen, dat hem onder genot van pen
sioen en toekenning van den rang van eersten luitenant
onverwijld werd verleend.
Glumer was daarop met zijn meer dan bescheiden pensioen
naar B. gegaan en had daar, steeds bij goede vrienden
borgendejaren lang een vrij hopeloos bestaan geleid
zonder evenwel zijne dichterlijke droomerijen over een toe
komstig huwelijksgelukwaarvan hij reeds sedert hij de
kinderschoenen pas was ontwassen steeds vervuld waste laten
varen. Daarom had hem dan ook die geheimzinnige
uitnoodigingom in het paviljoen te komen, geweldig ze
nuwachtig gemaakt, en met groot ongeduld wachtte hij het
tijdstip af, waarop het hem veroorloofd zou wezen de raad
selachtige kleine deur te openen.
Eindelijk had hij de deur achter zich en stapte voorzig-
tig, maar zoo gracieus als een verliefde troubadour door
de lommerrijke paden naar het paviljoen.
2Hm! c'esl charmant," bromde hij half luid bij zich
zeiventerwijl hij de deur van het ronde salonnetje achter
zich digt maakte.
