Hi «Maar weet u," ging de oude krijgsman voort, terwijl li ij zijne knevels nog eens opdraaide en op eene eigenaardig verlangende wijze met het linkeroog knipoogde, «weet u, eenige kleine concessie's moet ge me doen voordat wij be ginnen het is eene liefhebberij van mij maar men wil toch zijne kleine genoegens bijbehouden." Doortje zag den majoor met een gezigt aan, waarop dui delijk te lezen stonddat zij hem volstrekt niet begrepen hadvervolgens zeide zij hardopmaar op eenigzins ver legen toon »»En welke concessie's meent u dan, mijnheer de ma joor «Ten eerste moet je korte rokken daarbij dragen, ver volgde Stokman, terwijl zijn perkamenten gezigt hoe langer hoe vriendelijker en vrolijker werd, «ziet u, dat doet mij pleizicr die oude lange slepen haat ik als de pest." ««Maar, heer majoor!" hervatte Doortje, den ouden man eenigzins angstig aankijkende. «Mijn God; wat steekt daar nu in?" hernam majoor Stokman op bevredigenden toon. «Wanneer men zoo veel mannelijken aard heeft, zal men toch in zoo'n kleinigheid geen aanstoot vinden. Je zult je toch niet opsmuk ken ««Maar, heer majoor!" herhaalde Doortje, nog meer uit het veld geslagen. «Toegestaan dus toegestaan mijne geachte zeide de oude soldaat kalm; «ik ken dat. En ten tweede moel je me veroorloven," voegde hij er grimlagchend bij, «dat ik je eerst wat aan de longe neemom je altijd onder het bereik van de chambrière te houden." ««Maar, heer majoor!" riep Doortje ten derden male uit, terwijl zij als eene veer van haren stoel opvloog; dat is ijsselijk, wat u me daar zegt." «Wel God bewaar me," antwoordde Stokman heel kalm.

Tijdschriftenviewer Nederlands Militair Erfgoed

Almanak der Koninklijke Militaire Akademie | 1867 | | pagina 177