Hi
«Maar weet u," ging de oude krijgsman voort, terwijl
li ij zijne knevels nog eens opdraaide en op eene eigenaardig
verlangende wijze met het linkeroog knipoogde, «weet u,
eenige kleine concessie's moet ge me doen voordat wij be
ginnen het is eene liefhebberij van mij maar men
wil toch zijne kleine genoegens bijbehouden."
Doortje zag den majoor met een gezigt aan, waarop dui
delijk te lezen stonddat zij hem volstrekt niet begrepen
hadvervolgens zeide zij hardopmaar op eenigzins ver
legen toon
»»En welke concessie's meent u dan, mijnheer de ma
joor
«Ten eerste moet je korte rokken daarbij dragen, ver
volgde Stokman, terwijl zijn perkamenten gezigt hoe langer
hoe vriendelijker en vrolijker werd, «ziet u, dat doet mij
pleizicr die oude lange slepen haat ik als de pest."
««Maar, heer majoor!" hervatte Doortje, den ouden
man eenigzins angstig aankijkende.
«Mijn God; wat steekt daar nu in?" hernam majoor
Stokman op bevredigenden toon. «Wanneer men zoo veel
mannelijken aard heeft, zal men toch in zoo'n kleinigheid
geen aanstoot vinden. Je zult je toch niet opsmuk
ken
««Maar, heer majoor!" herhaalde Doortje, nog meer
uit het veld geslagen.
«Toegestaan dus toegestaan mijne geachte zeide de
oude soldaat kalm; «ik ken dat. En ten tweede moel je
me veroorloven," voegde hij er grimlagchend bij, «dat ik
je eerst wat aan de longe neemom je altijd onder het
bereik van de chambrière te houden."
««Maar, heer majoor!" riep Doortje ten derden male
uit, terwijl zij als eene veer van haren stoel opvloog; dat
is ijsselijk, wat u me daar zegt."
«Wel God bewaar me," antwoordde Stokman heel kalm.