118
Vergeef me, mijne schoone dame"
«Wilt u me eerst zegden, lioe u hier komt, mijnheer de
majoor?" viel Floortje hem barsch in de rede.
afloe ik hier kom?" stotterde Stokman totaal geslagen
en een pas retirerende. Spoedig herstelde hij zich echter en
zeide met eene uitdrukking van de beminnenswaardigste vrien
delijkheid op zijn gelaateerst tol zich zeiven »Kom aan
Het is verlegenheid aanminnige schoone anders niets!
Daarop beantwoordde hij Floortje's vraag, op zoetvloeijenden
en fluisterenden toon met de woorden
»Ik kom hier, mijne allerschoonste dame, om de behoefte
van mijn hart te bevredigen dat
ssAch Ik had mij dus niet bedrogen,"" viel Floortje
in terwijl zij in lievige gemoedsbeweging heen- en weêrliep.
»Neen je hebt je niet bedrogen," hervatte Stokman,
terwijl hij baar met luchligen tred nahuppelde. Plotseling
maakte zij regtsomkeert en beval op gebiedenden toon
a Zwijg
sBlikkie! die is niet malsch zeide Stokman tot zich
zei ven. a Ilij liet zich echter niet zoo gaauw afschrikken
huppelde nogmaals op Floortje aan, en lispelde haar met
zijn liefelijkst grimlachje toe
3Je hebt je niet bedrogen, waarde mejufvrouw, wanneer
je in dit hart eene liefde dacht te vinden eene liefde"
»sMaar hoe kunt ge u inbeelden, heer majoor,"" her
nam Floortje, »»dat een jong meisje van achttien jaren de
liefde van een grijsaard zou kunnen beantwoorden
Stokman opende den mondalsof hij een kommando wilde
doen, en staarde met verbazing het verbitterde Floortje
aan: j> Van achttien jaren?" dacht hij. »Nu, als zij acht
tien is, dan ben ik dertig. Wat zijn die vrouwen toch
ijdel Daarop vervolgde hij hardop, op zoetsappigen toon:
»de liefde is blind, mijne waarde, en daarom
3«Och spaar toch al die mooije woorden, majoor,""