125
haar hoofdje smachtend aan de oude militaire uniformjas
van haren geliefde, en sprak met hemelsche gelukzaligheid
op haar gelaat de woorden uit
Gij hebt het oogenblik goed gekozen ook ik gevoel
wat liefde is gij hebt mijne toestemming
En als op een kommando sloot de gelukkige Dalberg
zijne blozende Anna in zijne armenen drukte haar aan
zijn kloppend hart; even als een stormwind wierp ook
F (.oortje zich aan de borst van Stokman, zoodat den
ouden stumper adem en spraak vergingen en hij alleen zijne
uitverkorene met den vrijgeblevcn arm teederlijk op den rug
kon trommelen.
Slechts Glumer, de arme Glumerstond eenzaam en ver
laten tusschen de beide, elkander omhelzende paren, met eene
dubbel mislukte hoop in het hart, en trok met een diepen,
smarlclijken zucht ten tweeden male zijne glacéhandschoenen
uit, die hij langzaam in den wijden zak van zijn naauwen
frak stak.
»»Wat zien mijne oogen kreet plotseling eene van
toorn sidderende stem, en Doortje stond als eene wraak
godin vóór de beide paren, die als door den bliksem ge
troffen uit elkander stoven. Anna sloeg hare oogen neder,
Dalberg keek Anna aan Glumer wist in het geheel niet
meer wat hij denken moesten siechts Stokman grimlachte
welgevallig en bromde in zijn baardZie zoo! Doortje!
Nu, die zal verheugd zijn." Maar Door scheen alles be
halve verheugd te wezen want zij stond nog steeds daar als
eene wraakgodin, en met rollende oogen en ziedende van
toorn sprak zij Stokman op gebiedenden toon aan
»»IIoe zeer hebt ge u vergeten, mijnheer de majoor?""
»Ik!" vroeg de oude man geheel verbluft; jen je hebt
ja zelf
«En gij, mijne zuster!"" vervolgde Doortje op Stok-
man's woordeu geen acht slaande; »i>wat moet ik van je
beleven? O, mijne verdenking was toch maar al te ge
grond. Schaam je, Floortje
