127
«Aangebeden meiufvrouw
««Mijn God! Wat mankeert u?" gilde Doortje ver'
schrikt terugtredende.
«Vergeef een ongelukkige," vervolgde Glumerzonder
zich van zijn stuk te laten brengen «die, bedwelmd van gloei-
jende liefde, het gewaagd heeft hier binnen te sluipen, om
het voorwerp zijner vurigste wenschen te zienvóór haar
neder te knielenen haar te zeggen ik bemin u ik
aanbid u
««Mijn hemel; wat wilt gij? Sta toch op!" zeide Door
tje, die volstrekt niet kon begrijpen wat haar overkwam.
«Neen, nooit!" vervolgde Glumer met vuur, «of gij
moet mijne bede willen verhooren. O mijne waarde
Indien gij wist hoe trouw dit hart in dezen boezem klopt,
hoe zich mijn gansch beslaan in deze liefde verleerthoe
mijn geheel wezen zich tot u voelt aangetrokkengij
zoudt medelijden hebben met een wanhopige gij zoudt mij
uit het stof opheffen en mij toefluisteren ik ben de uwe
««Mijn God," zuchtte Doortje in weemoedige gemoeds
beweging ««Wat overkomt mij? Een bijzonder aan
genaam gevoel doortintelt mijne aderen zou hel de liefde
wezen
«Mag ik dus hopen?" riep Glumer opspringende uit en
zijne beide armen zoo wijd mogelijk openende.
Ik ben de uwe!" lispelde het dikke Doortje, terwijl
zij zichliefelijk beschaamdmet het geheele gewigt van
haar ligchaam aan Glumer's hart wierp zoodat deze bijna
het evenwigt verloor en achterover zou gevallen zijn.
Nadat de eerste teederheidsbetuigingen voorbij waren en
Glumer zich het zweet van het hooge, edele voorhoofd al-
gedroogd had, naderde Doortje, zoo kalm als zij zelve
nog nooit geweest was hare nicht Anna en nam met ge
dwongen zachte stem het woord
««Ontvang mijn zegen, Anna. Maar daar wij ons nu
beiden verloofd hebben zal het er met uw bruid
schat slecht uitzien mijn arm kind. Maar ik denk
