ONTBOEZEMING-.
126
Troost behoeft mijn bloedend harte,
Maar vertroosting vindt het niet,
Die het leed mij doet vergeten
Dat mij thans de wereld biedt.
Yer verwijderd van het voorwerp,
Dat in stilte ik aanbid
Is 't mij zelfs niet te begrijpen
Hoe ik hier zoo eenzaam zit.
Wanneer zal ik kunnen vinden,
Wat mijn treurend hart behoeft?
WTanneer zal mijn trouw dan blijken
Die zoo zwaar nu wordt beproefd
Wanneer zal ik weer herleven?
Wanneer daagt weer 't ochtendrood
Voor mij arme zielelijder,
Of is 't einde smart en dood?
Gij alleen kunt redding schenken
Gij alleeno dierbre maagd
Als gij eenmaal mij wilt geven,
Wat mijn smeekend harte vraagt.
Als gij troost zoekt in uw smarte,
En die aan mijn harte vindt,
Dan eerst, maar dan zeker, weet ik
Dat gij mij ook weder mint!
Mogt gij dus die trocst behoeven,
Dan scheidt ons geen afstand meer
Dan herleeft ons beider harte
Vrolijk zalig als weleer. y. M.
<X>£©^0-C
