107
Cypress zou passen, en de zangers zijn ook volkomen
overtuigd, dat, les enfants de la patrie, nog al gek
zouden gekeken hebbenals het er op een jour de gloire
zoo uitzag als op een examen dag.
Gelukkig, zijn die pijnlijke oogenblikken niet van
langen duur; spoedig gaat de deur open, zij, die zelfs
de laatste minuut niet ongebruikt hebben willen laten,
werpen hun boek op eene kast, en ieder gaat naar
binnen. Weldra is men gezeten; horologies en verdere
benoodigdheden worden op tafel neergelegd, men vraagt
nog eens aan zijn' buurman, of hij er nog al wat van
weet (het antwoord hierop is zelden bevestigend), doopt
zijne pen tweemaal zoo ver als noodig is, in de inkt,
en wacht verder af tot de eerste vraag gedicteerd
wordt. Daarna hoort men niets meer dan het gekras
der pennen over het papier en het gefluister van een'
enkele, die de vraag niet goed heeft verstaan, of niet
juist weet wat er op te antwoorden.
Een uur of drie later', ziet men er eenigen, die
hunne plaatsen verlaten; langzamerhand volgen ook de
achterblijvers, en spoedig is de zaal ledig. Gedurende het
uur rust, dat dan is aangebroken, vertelt men elkander,
hoe het dien morgen is gegaan, of men gelukkig dan
wel ongelukkig is geweest, of men grond heeft tot eene
blijde hoop, dan wel tot eene treurige vrees. Eenigen,
die 's morgens nog de hoop mogten koesteren gedurende
het verlof van alle studie vrij te zijn, hebben nu die
hoop verloren, nadat de fortuin hun reeds zoo vele
malen had begunstigd, nadat zij, zoo lang het examen
geduurd heeft, telkens over zich zeiven mogten voldaan
zijn, vernietigt de laatste dag al hunne illusies, juist
nu die op het punt waren van verwezentlijkt te worden.
