109
voor een oogenblik het toekomende, om met volle
teugen het genot in te zwelgen van het tegenwoordige,
van de zalige rust, waarnaar men zoo verlangend heeft
uitgezien. Men loopt, neen vliegt naar het walletje,
om daar in de vrije buitenlucht van die rust te
genieten, en elkander geluk te wenschen, dat men
eindelijk zoo ver gekomen is.
Doch voor velen kan die kalme zorgeloosheiddie
zij in den laatsten tijd zoo zeer ontwend zijn, niet lang
durenlangzamerhand komen zij tot bezinning van
hunne bijna volzinnige vreugde, en zij herinneren zich,
dat er iets is, hetwelk misschien al het genoegen van
het verlof zal verderven, zij beginnen zich te veront
rusten over den uitslag van het examen, dat niet in
alle opzigten naar hun genoegen is afgeloopenen
waarvan toch zooveel afhangt. Hoop en vrees voeren
in hun binnenste een' afwisselende, hevige strijd, het
onvermengde genot van zoo even, verandere voor hen
in eene pijnlijke onzekerheid. Eenigen nemen papier
en potlood, en taxeren, volgens eigen oordeel, hunne
antwoorden in die vakkenwaarvoor zij het meest
beducht zijn, aanvankelijk is de verkregen som beneden
het aantal puntendat vereischt wordtdaar echter hier
en daar eene 5 in eene 6, eene 7 in eene 8 te
veranderen, gelukt het hun met eenige moeite, dat
minimum te bereiken, en hunne hoop herleeft; als nu
de examinatoren hunne taxatie maar naar de aldus
beraamde regeldenwaarschijnlijk zou dan alles wel
teregt komen, doch helaas, het is maar al te waar,
dat zulks het geval niet ismen weet zekerdat de
een of andere Luitenant, die laag taxeert, een van de
slechtste vragen in handen heeft gekregeneen paat
