158
Aller oogen wenden zich naar Henrydienog al
tamelijk verlegen, naast zijne Moeder, Papa niet eens
waarschuwende, eerst snel, toen hakkelend, begon
»God loonde Pa, U vaak met wijs voorzienigheden!
Dit zien wjj nuwel glorieglorierijk op nieuw
waarop het kind in eens staakte en een vreesselijke
kleur krijgende, door zijne Mama op eene vrij dui
delijk wijze werd gesouffleerd, zoodat hij op nieuw den
tweeden regel herhaalde
»Dit zien wjj thans schoon, glorierijk
maar op de voet getrapt door Mama, welke beweging een
teeken was voor den kleine dat hij zich vergiste en naar
den souffleur moest hoorenzweeg de kleine en bleef in
zijn zwijgen volharden, zelfs toen Mama den regel reeds
een paar malen op eene, niet zeer onhoorbare, wijze
had herhaald.
Als men het gezien hadzoude men medelijden
gevoeld hebben met de arme gastvrouw, wier verrassing
zoo treurig afliepde verrassing waar ze zich zooveel
van had voorgesteldmen zou medelijden gevoeld
hebben met den Notarisdie maar wou dat zijne
vrouw hem eerder die verrassingsliefhebberij had mede-»
gedeeld, hij zou dat onverwachte voorstel zijner Tweede
Kamer wel verworpen hebbenof zich ten minste
hebben overtuigd van de bekwaamheid van den declar
mateur, maar vooral zou men medelijden gevoeld hebben
met onzen armen poëet, die op zijn stoel zat, als ol
hij telkens electrische schokken ontving en wien het
klamme zweet op het aangezigt stond; zijn meesterstuk
zijn edele zang zoo verknoeid, zoo mishandeld, en
wiens zenuwen in nog grootere werking kwamen, toen
de advokaat hem vertrouwelijk toevoegde
