77
zei hij, Geurtje naderende; maar deze, die door het don
ker heen, wel degelijk Aart had herkend, en bovendien de
bewuste roode kool voor ZEd. aangezicht vermoedde, wees
hem af en wilde doorloopen. „Wat?" riep Aart met een
vloek: „meint gij da'k me zoo fiet loaj afschepen? Gij zult,
zeg ik of anders joa, ik zeg, gij zult me
zeggen, dat gij met me meegeet of voor den drommel.
„Och, Oart," zei Geurtje, „loat me los! 'k Ileb hoast:
'kmoet noar moeder, 'tgift me nij of 'kal niet te lang zind
uitgebleven." „Nee,' zei Aart, terwijl hij het meisje bij
den arm stevig vast hield„nou za'k 't oe zeggen nou
wil ik da' gij me hier zult verkloaren, dat ge oe nooit
meer met Joost van Geurt Snijer zult afgevendoar zal ik
ten minste anders wel veur zorgen, en te gelik zal je me
zeggen, da' ge nooit 'nmins anders tot man zult willen
hebben dan ik, verstoa je?"
Geurtje beefde van 't hoofd tot de voeten; het arme meisje
was bang voor den ruwen man, en bovendien wist ze maar
al te goed, dat als hij haar met Joost zag of hem iets
van omgang met dezen ter oorcn kwamhij tot alles in
staat was. Ze dorst, ze kon het hem niet zeggen, dat
ze hem liefhad, „joa 't roasde hoar deur 'theufd, krek
als 'twoater op 'tvuur, en haar kloppend hart was in
beweging als het dansende dekseltje op den ketel. Opeens
raakt Aart zijn geduld kwijt en verbijsterd als hij was
door „'tspatje veur de kou," buldert hij uit: „Zeg, dirn!
zeg, dat ge 'tmet me ens zind, of
O! Neen, Geurtje voelde voor zichzelven geene
angst, ze vreesde voor haar de bedreigingen van den
woestaard niet, maar wel voor hem die ze liefhad. Maar
