79
krek of ze geèn liarsens meer had. Overal woar ze ver
volgd deur 'niesdig spook, 'nwezen in minselijke gedoan-
te; 'n wezen met 'thoar zoo stik in de hugt, met verwil
derde rollende oogen, met gesloten, knarsende tanden, met
de eene hand in 'thoar, met de andere tot een vuist ge
bald, overal, up de del, in heur koamer, joa ien de kark
had ze 'tzelfs gezien, en onder de starrens als zooveul te
kens van Gods goedheid, as dommenei doar zei, doar,
joa doar had 'ter ook ien al zijne oaklikheid toegegriensd
'tspookgestaltedat de minsen wanhoop noemen. Toen
had ze geen road meer geweten, joa! nog een ding, dat
veroajeming kost geven, toen woar ze ien heur koamer
neergeknield, en doar had ze gebid, lang gebiddoar had
ze gesmekt om kracht as 'toe blieft, en as da' niet kost,
had ze gevroagd oan onzen lieven Heer um den dood, en
dan 'nploatske, noast moeder en Joost ien den hemel.
Toen woar ze upgestoan en 't woar er weer kloar gewest,
kloar as toen ze nog 'nkeind woar.
Op den dag, juist drie moanden na het voorval met
Aart, stond ze 'savonds //veur den del." De zon stond
reeds laag boven de kimmengeen windje was er na dien
helderen schoonen Meidag, en de vogels huppelden „deur
de grune eiken tekskes." Nu en dan kwamen eene kar of
eenige menschen van 'tland terug, kennelijke sporen van
vermoeidheid toonende, en snakkende „noar de pap," om
daarna ter kooie te kruipen.
Ook Joost vinden we dien avond op weg naar Geurtjes woning.
//Nee, nou had ie 'tniet langer kunnen verduwen; 'n
mins z'n geduld roakte toch ens up, en nou, nou zou ie
dan eigest, oan Geurlje vroagen, wat d'r dan toch ien de
