80
lèjen zat, dat ze verechtig euveral veur hum weg stoof of
er 'ttielegroafgerei bij ien 'tspul woar. Lang had ie niet
gedorst, moar nou had ie up ens al z'n koeroazie bij me-
koare gepakt, en zou der nou vroagen joa, dat zat
'm verdreejd ien de weeg, hoe ie 'er nou z'n nemoer zou
vertellen; zoo'n verhoal, 'n dekleroazie, zeit, de bron, mot
toch niet al te groot en niet al te petit zijn, en dan
Maar alzoo in zichzelven pratende was hij Geurtjes huis
reeds bijna genaderd en kon haar al in de verte onderscheiden.
,,Nou begost ie toch te meinen, jong, dat 'm al de koe
roazie uit de botten goenk; moar nee, loa'k me goed liouên,
jongmoar stik er op af.
Onderwijlen had Geurtje Joost wel zien aankomen, en
was uit vrees voor Aart, die om dezen lijd van 'tland
terug moest keeren, op het punt geweest in huis te vluch
ten, maar o! Aart was er nu niet enja, Joost in
geene week gezien, in geen drie maanden gesproken. O!
'twerd haar weer zoo vremd'twoar 'er groen en geel veur
d'oogen geworden/tsoest en roast hoar weer deur 'theufd
en 'thert vervult weer den rol van 't dansende dekseltje."
Gedurende die besluiteloosheid was Joost haar al gena
derd en begon zijne toespraak met de vraag /,of moeder er
nog arg oan toe woar." Geurtje, angstig als ze was, in
gepeins verdiept, liet hem een poos op antwoord wachten
ze had wel zijne stem gehoord, en dat was juist wat haar
Joost niet deed ontvluchten: ecliter was ze vast besloten
om maar even over koetjes en kalfjes met hem te spreken.
Eensklaps ziet ze Joost aan: „Wazzeggij,Ik vroag hoe
'tmet oe moeder geet;" zei Joost.„Joa, Joost, ze is arg
gorrig gewest; ze heet krampen under 'thert gehad, moar
