8i
noa is 'tveul beter." „Nou woar 'tdau toch tijd urn te
beginnen," dacht Joost, en begon, in plaats van haar
ronduit opheldering over den laatsten tijd te vragen en haar
zijn hart open te leggen, met eene beschuldiging van Geur
tje en van „zich eigest." „Zeg, Geurtje, gedreejd ver-
echtig den loasteb tijd 'nmins altijd den rug toe; zeg,
Geurtje, zind je vinnig op me? Kan ik 'tgebèteren, dat
'kgeen duit in den zak heb, enne „Moar Joost,
wie heet oe dat in de ooren getoeterd? Jong, ik dacht, dat
ge wiesder woart, wie heit „Nou," zei Joost,
die begreep, dat hij 'tover 'nanderen boeg moest wenden,,
„zie, vroeger hebben we altijd zoarnen up den del of zoo
verieves met ballen getruuld, hukkie gepikt en zoo al meer,
en nou zind je krek zoo stug as 'npeerd met nije iesders,
en 'kmein 'tzoo goed; 'khad gedacht da' we 'tmet mekoare
ens waaren. Zeg, Geurtje, zeg. ikke en gij soa-
men. Op eens. wat is dat. Een hard geschreeuw en
een gejoel van menschen, waarvan met slechts eerst ver
warde kreten en onsamenhangende woorden kan vernemen,.
Geurtje, bij wie een vreeselijk vermoeden was opgegaan,
was oogenbJikkelijk in huis gegaan, terwijl Joost naar de
oorzaak van dit zonderlinge voorval op het anders zoo
stille dorp ging vernemen. Door de ontstelde menigte ge
drongen zag hij twee mannenwelke iemand droegendien
hij weldra voor Aart erkende. De ongelukkige was uit de
diepe kolk bij het dorp door eenige voorbijgangers opge
haald en toonde nog teekenen van leven. Joost naderde
hem zoo dicht mogelijk en hoorde hem nog de bijna on -
verstaanbare woorden mompelen: „Joost, ik goa dood,
zeg aan Geurtje, da 'kme niet urn hoar kapot miek,
6.
