82
moar alles ha'k verzopen oom heit me unt-
arfd 'kzind, o! Aart lag roerloos,
levenloos, naast zijn vroegereu medeminnaar. Joost hield
eene korte lijkrede: ,/Zoo'n dom mins! Da' zou'k ien ham
stèj nooit gedoan hebben."
Een half jaar later woar 'tfeest van 'tdorp." Joost
had z'n hooge lioed op, z'n beste jas aan, z'n fluweelen
vest, voorzien van twee //zekskes," was versierd door het
roer van de pijp, die uit het eene te voorschijn kwam en
het bovenste gedeelte van den deksel zijner blikken tabaks
doos, die in het andere stak; naast hem ging Geurtje met
'nnije kornet op, 'njapon aan, ,/ngrenoaten halssnoer,"
en weer op nieuw voorzien van de wangetjes van pap'
met de trossen lijsterbessen.
,,'t Poar woar krek van 'troadhuis verumgekommen, woar.
ze iengetèkend woarenen goenk nou ien de kark um den
zegen te ontvangen. Domenei had 'ter drok over dat 't
'nmins veur en tegenlupt ien de wereld, en wat de minsen
doen mosten, as ze ien 'tnauw zatten en de koeroazie ver
liezen; wat ze doen zouen //as 'troast en 'thert aan 'tdan-
sende dekselte gelik is."
z/Pas op!" zei Joost, toen hij met zijne jonge vrouw
naar huis ging: //pas op, as 'tme ooit zoo tot de tejen er
deur heer is gegoanterwijl Geurtje eenige woorden in
proza tot Joost zeide, die in poësie ongeveer zouden luiden:
Of de storm ook um oe roaze,
Smert oe steeds ter neder drukk'
Verlies nimmer de koeroaze,
Mins, al sturmt 'tnog zoo duk.
A. A. Beekman.
