66
Die broeder had het zwaard omgord)
Om in de christenrijen
Als held, voor 't zaligend geloof,
Den Islam te bestrijen.
Lang bleef hij uit; wellicht dat nooit
Die lachende landouwen,
Waar hij gespeeld had en gestoeid,
Zijn oog weer zou aanschouwen.
Maar ot de bruidskroon ook verwelk',
Die 't lokkig hoofd zal sieren
Zijn thuiskomst is alleen het sein,
Den mirtekrans te zwieren.
En Kuno zuchtte, daar hem 't hart
Van lust tot daden gloeide.
»Och, dat ook mij het strijdgebruis
Met wild gewarl omloeide!"
En ras treedt hij in 't ijzren kleed
Voor 't aanzicht der geliefde,
Wie 't bangst en donkerst voorgevoel
De trouwe ziel doorgriefde.
»Vergeef mij, Emma" zegt hij
't Waar lafheid, zoo ik duldde,
Dat langer nog een plunderstoet
Het land met schrik vervulde.
Mijn zin staat niet naar 't Heilig land
'k Wril in deez' eigen streken
De schending van zoo menig burcht
Op 't wetloos roofrot wreken."
