OP SCHILDWACHT.
17
't Werd avond en al donker,
Toch bleef-i eenzaam staan
Voor 't kleine schilderhuisje,
Of wandelde af en aan.
Och, de arme stakker liep er
Zoo eenig en zoo stil
Niets troostte hem dan 't maantj
Dat ieder troosten wil.
Toen daclit-i aan zijn vrijster,
Zoo'n frissche boerenmeid;
Hij peinsde hoe hij vroeger
Vaak met haar had gevrijd.
Waar of ze wel mocht wezen?
Zacht fluistert hij haar naam.
Wel domme boerenlummel
Daar boven aan het raam
Warempel jadaar zag ze
In 't maanlicht naar hem uit.
,,Wel kan je 't daan wel stellen
Zoo riep de looze guit.
,,Wel maid! had ik ewèten
Da' jai bai cTouwe was.
Bin jai 'ier an het dienen?
Da's dan toch zeker pas?"
