cx
aller harten met geestdrift bezield, ook de gemoede
lijke, tot het hart sprekende taal van den gen.-maj.
Smits vond diepen weerklank in onze gemoederen.
Met een paar woorden deelde deze ons mede dat hij
door de invaliden op Bronbeek, uit een der boomen,
die daar op last van den koning waren gepoot, vouw-
beenen had laten snijden, en ons die nu aanbood, als
eene herinnering aan dit feest. Hij wees er op, hoe hij
voor ons, zich wetenschappelijk ontwikkelende mili
tairen, geen beter aandenken had kunnen verzinnen
dan dit vouwbeen, het zwaard des vredes en tevens
den sleutel der wetenschap. En met dat zwaard moes
ten we ook terugkeeren op onze Academie, als
25 jaren verloopen waren en een nieuw feest gevierd
werd, ja, hij hoopte zelfs dat ook op het eeuwfeest
der Academie nog velen in staat zouden zijn hunne
vouwbeenen te vertoonen.
De amusementzaal dreunde van de lioera's en de
fanfares, die op deze en andere toespraken volgden.
Te 11 uren vertrok de deputatie; het feest was
evenwel nog niet gedaan. Thans zou onze muziek
haar eene serenade gaan brengen, terwijl wij, niet-
muzikanten, tot 12 uren uit mochten blijven. Welk
een verschil met 25 jaren vroeger
Zoo liep dan het feest van den 14den Mei ten einde.
Niet licht zal deze waardige nalooper van het groote
Septemberfeest door hen. die er aan deel namen,
vergeten worden.
