41
En 's mergens vroeg ging Willem werken,
En Mie ging ook meê naar het land;
Toen docht i: „ik most 't mar is woagen,
Ze zit alleen doar oan den kant."
„Mie, heur is, 'k mot oe is wa vroagen,
Ge wit, ik heb oe lang gekend,
En da zul de dan ook wel weten,
Ik bin een heele goeie vent.
Maar, zie de, 'k wou wel groag goan trouwen,
Want moeder wordt zoo zachtjes oud,
En zoo alleen in 't huske wonen,
Dat is me 's winters wel wa koud.
Mar nou wou ik oe zoo is vroagen,
Of gij nie mit me trouwen wou,
Want ik zal 't mar zoo is zeggen,
'k Heb al lang veul zin in jou."
Willem, jong, ik ken oe nou al,
Zeuven joaren lang," zegt Mie,
,,Mar da 'k ooit oe vrouw zou worren,
Kek is, neê, dat docht ik nie.
Mar, ik wil oe ook wel hebben,
'K heb ook nog wel zin in jou,
'k Zal den boas den dienst opzeggen,
'k Zal 'm zeggen, dat ik trouw."
Anjoh.
