57
AAN EEN VRIEND.
Daar onder gindschen heesterhaag
Met sneeuw en ijs belaan
Slaapt zacht en kalm een trouwe vriend
Om nimmer op te staan.
Het voorjaar kwam, toen werd hij ziek,
De zomer deed hem goed;
Doch toen de herfst weer afscheid nam
Verstijfde ook ras zijn bloed.
De winter, met zijn sneeuw en ijs,
Bedekte veld en vliet
De rijp versierde boom en struik;
Hij zag het echter niet.
Nu slaapt hij onder gindschen haag
Die onder 't sneeuwkleed zwicht
Hij slaapt gerust den langen slaap,
Tot aan het jongst gericht.
Slaap zacht dan onder 't winterkleed
Dat nu uw grafsteen dekt.
Slaap zacht in 't kalmestille graf
Slaap zacht tot God u wekt.
Tony.
