jJa en J^een.
25
Zij heeft u »'t Ja" zoo teeder toegefluisterd
En alles schijnt u weelde en overvloed;
Uw hemel, eerst door twijfeling verduisterd,
Is helder als in middagzonnegloed
U geurt het veld in tooverzoete geuren
In uwe ziel weerklinkt des vogels zang;
Gij voelt u sterk om 's levens last te beuren;
Gij richt u op; van trots getuigt uw gang.
Maar t bitter »Neen" heeft u in 't oor geklonken;
Het stort u neer, versuft, verdoofd, verwond;
Een ijsberg stuit uw helle liefdevonken;
Een donk're wolk bedekt uw horizont;
De smart omknelt uw keel, verblindt uw oogen
En jaagt uw bloed terug naar 't kloppend hart.
Vóór jaren gaf ze een roos... die gift was logen;
Sinds blijft uw ziel voor bloemenpracht verhard.
Geen zang ontvloeit uw borst, maar droevig snikken
Dringt hortend uit de saamgeperste borst.
Gij buigt het moede hoofd; uw kniëen knikken;
Uw levenslust wordt woeste stervensdorst.
Domburg.
-XX-
