G2
dagen geduld gehad en ik heb er genoeg van. Hebt
je het niet? Dan maar korte metten gemaakt; ik wil
je niet langer in mijn huis zien en daarmee is alles uit."
Uren lang liep Anna door de stratenterwijl ze
overal om werk vroeg en naar een onderkomen zocht
voor haar lieveling. Helaas, geen harer pogingen mocht
gelukken en toen eindelijk in het holste van dien guren
winternacht hare krachten haar begaven, toen hare
beenen haar verderen steun weigerden, was een koude
steenen stoep de eenige plaats, waar ze aan haar
afgemat lichaam eenige rust kon geven. Maar het
geween van de kleine verscheurde het hart der moeder
en ze begon weer na te denken over de toekomst, en
wèèr kwam de gedachte bij haar op, haar kind te
vondeling te leggen. Dat plan kwam thans tot
rijpheid.
Hier, in dien hoek, beschut tegen sneeuw en wind
zou ze het leggen. Een lange kus en ze ging met
onzekeren gang weg. Maar zoo, zoo kon ze het niet
verlaten, nog eens moest ze haar lieveling zien, nog
eens moest ze haar kind in de armen nemennog
eens, en misschien wel voor het laatst, moest ze het
een kus op de bleeke, verkleumde wangen drukken.
De oude doek, het eenige kleedingstukdat haar,
hoe onvolkomen dan ook, tegen de koude beschermde,
werd gebruikt om er de kleine in te wikkelen. En
toen,ach ze kon bijna geen afscheid van hem nemen.
Telkens legde ze hem neer en even zoo vele malen
nam ze hem weer op, om hem nog eens hartstochtelijk
tegen haar boezem te drukken. Eindelijk, daar dekte
ze haar kindje weder warmpjes toe, gaf het onder
luide snikken voor het laatst een kus en terwijl ze
