84
Een hartelijke kus, gevolgd door een «neen Fransje,"
beantwoordde deze vraag.
Het zal overbodig zijn den lezer mede te deelen,
dat wij ons in het huis van den baron Van Groeneveld
bevinden. De verouderde trek op zijn gelaat doet ons
vermoeden, wat zwaren arbeid hij verrichten moet om
de zijnen en zichzelf op fatsoenlijke wijze door de
wereld te helpen. Doch zijne moeite wordt beloond.
Hij is tevreden hij verdient genoeg om behoorlijk te
kunnen leven hij heeft eene lieve vrouw en vrede
in 'zijn huisgezin.
Kortelings had hij van zijn patroon vernomen, dat
zijne zuster Leonore gehuwd was met Jhr. Van Sin-
deren. Sinds dien dag was er een treurige trek op
zijn gelaat gekomen. Hij had geen bericht gekregen hij
hoorde niets meer van zijne familie, totdat hij gisteren
van den ouden tuinman een brief ontving, waarin deze
hem melddedat zijne moeder ernstig ziek was.
Gedurende den korten etenstijd spraken man en
vrouw over de ziekte van Victors moeder. Hij vreesde,
dat zij hem zou verlaten, zonder hem nog eenmaal te
hebben toegesproken.
Plotseling komt er iemand binnen. De binnenge-
komene, een beambte van het telegraafkantoor, werpt
een telegram op tafel en na even op het ontvang
bewijs gewacht te hebben, verlaat hij met een «goeden
dag samen" weer de kamer.
Victors oog wordt beneveld; hij breekt het telegram
open en leest, terwijl Fransje hem bezorgd aanziet:
«Kom spoedig, uwe mama roept u."
Het was onderteekend door den tuinman.