M
120
zou afleggen voor de Krijgsschool. Met al deze onder
handelingen was een geruime tijd heengegaan en eerst
toen de jonge Werner zijne studiën op de Academie
bijna voltooid had, was een vast plan tot rijpheid
gekomenwaaraan de beide jongeliedenal was het
dan ook met een teleurgesteld gemoed, zich moesten
onderwerpen.
Gustaaf werd olïicier eu over eenige maanden zou
hij naar Indië vertrekken. Het viel hem zeer zwaar
te scheiden van alles, wat hem lief was, en dacht hij
aan de jaren, die nog moesten verloopeneer hij zijne
Anna volkomen de zijne zou kunnen noemendan
werd hij dikwijls door droefheid overweldigd. Doch
niet lang gaf hij zich in dit opzicht aan weekhartigheid
en teergevoeligheid over; daarvoor was hij te energiek
en stelde hij te veel vertrouwen in het welslagen zijner
pogingen.
Wanneer hij zich in tegenwoordigheid zijner geliefde
bevond, wachtte hij zich steeds voedsel te geven aan
droefheid en neerslachtigheid en stelde hij het haar
immer voorhoe hij spoedig zou terugkeeren en zich
harer in het verre Indië, het land van roem en eer,
zou waardig maken.
En als hij zoo sprakwas Anna getroostdat wist hij
en werd zij vervuld met blijde hoop op de toekomst.
De dag der scheiding brak aan.
Reeds vroeg in den morgen zou Gustaaf vertrekken
en slechts zijn vader zou hem naar de plaats zijner
inscheping begeleiden. Men had het beter geoordeeld,
dat het afscheid van zijne moeder en zusters en bovenal
van zijne verloofde niet te lang zou duren en daarom
zouden dezen hem geen uitgeleide doen.
y, fyVfe
