140
hij zich vuil haar af en was weldra aan haar oog
onttrokken.
Met een diep verslagen hart vervolgde zij haren weg
naar de pastorie, en te huis gekomen begaf zij zich
onmiddellijk naar hare kamerom er in stilte te
bidden voor den vriendwiens geluk zij zonder het te
willenhad moeten verstoren.
IJct besluit van Van der Voort stond vast. Hij ZOU
Anna niet wederziendit was zijn stellig voornemen.
Hij was nog jong, zoo dacht hij; zijne woonplaats had
niets aantrekkelijks meer voor hemde wereld was
zoo groot en opende nog zoovele wegen voor hem; en
dit alles overwegende, nam hij het vaste besluit zich
zoo spoedig mogelijk uit het dorp te verwijderen en
indien het kon zijnook het land te verlaten en als
militair arts in de Nederlandsche bezittingen op te treden.
Te vergeefs trachtte de predikant hem van zijn voor
nemen het land te verlatenaf te brengen en toen
deze den ongelukkigen jongen man wilde mededeelen
wie Anna's verloofde was, viel Van der Voort hem
driftig in de rede en zeide, dat hij niet begeerig was
den man te kennendie Anna eenmaal als zijne bruid
zou begroeten.
Twee maanden later was de jonge geneesheer reeds
geslaagd in zijne pogingen om dienst te nemen bij het
Indische leger, en na een kort, maar hartelijk afscheid
genomen te hebben van zijne vriendendie zijn vertrek
betreurden en hem hunne beste zegenwenschen mede
gaven, verliet hij het dorp, waar hij zoo wreed teleur
gesteld was en begaf zich aan boord van het stoom
schip, dat hem naar ver verwijderde gewesten zou
brengen
