55
Mijn kopjen trilde en maakte een rinkelend geluid
verschrikt belette ik met moeite de bevingen mijner
hand. Mien zag even optoen ze dat geluid hoorde
en oik kon mijne oogen niet van dat lieve gezichtjen
afwenden, van die zachte, donkere oogen, dat fijne
gebogen neusjen, dat kleine mondjen. Er was iets
dweepends in Mien's oogopslag, iets onweerstaanbaar
aantrekkelijks in haar glimlach, iets, dat tot die
moeilijke bekentenis: »Ik heb u lief" dwong in haar
geheele wezen. Schoon was het ovaal van heur
gelaat en teeder het blank van haar teint en evenals
het jeugdig knopjen met een fluweelen waas schijnt
overtogen te zijnzoo lag ook op Mien's wangen een
teeder blosjen, dat me een bekoorlijke ragfijne nevel
toescheen en heur gelaat verfraaide, het eene madonna
achtige reinheid schonk.
Eindelijk zette ik mijn kopjen neder. Mien scheen
er op te wachten, en met een stemmetjen zóó lief,
zóó zacht, als ik nimmer meende gehoord te hebben,
bood ze mij een tweede kopjen aan. Ik had den moed
niet te weigeren.
Plotseling werd ik door eene vraag, die Frans mij
deed, uit mijne droomerijen opgeschrikt: »Zeg eens,"
klonk het, «hebt je mijn briefjen al ontvangen? Ik
ben niet minder dan driemaal bij je geweest, maar
ik vond je steeds uit"
«Ja, Frans! je briefjen heb ik ontvangen," en mij
tot Mevrouw wendende, vervolgde ik: «Mama heeft
uwe vriendelijke invitatie ontvangenMevrouwen ik
heb me gehaast u mondeling mede te deelen, dat
mama zoowel als ik volgaarne uwe uitnoodiging aan
nemen"
