112
u?
En ik verveet mij zei vendat ik mijn hart niet
beter onderzocht, mijne krachten niet beter gemeten had.
En het duivelengelach herhaalde zich; steeds klonk
dat «Een, twee," enz.
Maar steeds wilder bruiste en kookte het in mijn
binnenste en Amor's stem klonk boven dat satanisch
gespot uit.
Met onweerstaanbare verleidelijkheid zong Amor mij
steeds dezelfde phrase voor, zoodat mijn arm verward
hoofd nog meer in verlegenheid kwam
»lk heb u lief, Mien rein, bevallig kind!"
Mien leunde op mijn arm wat sterker dan
ze in den aanvang geleund had. Met moeite bedwong
ik het trillen van dien armom haar niet uit hare
overpeinzingen te wekkendie mij het geluk deden
genieten Mien's engelengezichtjen te bewonderen
Roerloos bleef ik staanhoezeer ik ook inwendig van
vreugde sidderde.
En Mien's blikken waren onafgewend op Frans'
wTerk gevestigd.
Had ik ééuwig zoo kunnen staanin stille bewondering
van Mien's schoonheid! toen, daar staande, rezen
tal van gedachten bij mij op ik stelde mij voor,
hoe gelukkig het leven mèt haar moest zijn, hoe
ongelukkig ik, die haar kende, zonder haar zou zijn;
en steeds verleidelijker klonken Amor's woorden mij
in de ooren.
Nog hield de betooverende werking van Mien's
wezen mijn mond gesloten.
Maar mijn armzwak hart zou een bewijs van
zijne zwakheid afleggen. Had ik zoo even de bewust-
