f*-
200
daaruit, dat het leed van anderen meer bij u weegt,
dan uw eigen.
«Wij moeten scheiden, laten wTij hopen voor korten
tijd' vaarwel."
Een innige kus, en Henri vloog de trappen at, om
die in langen tijd niet meer te betreden.
Met een vol en beklemd hartmaar toch rustig door
het denkbeeld haar plicht tegenover haar vader gedaan
te hebbenging Wilhelmina naar het salonwaar de
dokter haar wachtte
Toen zij hem dadelijk gejaagd vroeg: «Hoe gaat
het met mijn vaderantwoordde hij
«Wat zijne gezondheid (op dit woord legde hij een
eigenaardige klemtoon) betreftkan ik u gelukkig
mededeelen, dat deze weinig te wenschen overlaat,
maar," en hier werd zijne stem zachter, maar natuur
lijk zal hij niet zoo spoedig geheel herstellen. Hij is
zwaar geschokt geworden en zal uwe hulp lang
behoeven.
«Gister-avond doelde ik er reeds eenigszins op,
maar daar uwe zenuwen toen geschokt waren, durfde
ik u niet alles zeggen. Nu echter weet ik, dat gij
sterk genoeg zijt de waarheid te hooren; de treurige
waarheiddat de geestvermogens van uwen vader
aangedaan zijn. Laat dit u echter niet te veel ver
ontrusten, want de hoop blijft ons over, dat het
slechts tijdelijk is.
«Mijn God!" was alles, wat Wilhelmina kon uit
brengen. Haar vader krankzinnig, misschien voor
zijn leven ongelukkig, en steeds het geheim onopgelost,
dat nu wellicht voor altijd duister zou blijven en
