t
1
4»
J
203
in zijn nabijheid vertoefde, zoodat hij haar nu en dan,
zij het ook uit de verte, mocht zien. Maar ook dat
straaltje levensgeluk te moeten verliezen, dat was hem
te veel. Nauwelijks vernam hij dan ook dat de plaats
van ontvanger te Trekvliet vacant was, of hij sollici
teerde en met gunstig gevolg.
Zijne belofte aan Wilhelmina zou hij getrouw
blijven, maar hij kon hare nabijheid niet ontberen.
Wilhelmina was langzamerheid aan haar nieuw leven
gewenden de liefdewaarmee zij den zieke oppaste
gaf haar de noodige kracht om alles te dragen.
Steeds toonden ze den armen man een vroolijk gelaat,
maar des avonds, wanneer zij, nadat haar vader zich
ter ruste begeven had, alleen op hare kamer was, gal
ze haar overkropt gemoed lucht, en bittere tranen
stroomden dan langs haar wangen.
Dat waren de oogenbliikkendat zij aan Henri
Hardman dachtwiens liefde haar zoo overgelukkig
had gemaakt.
Het behoeft niet vermeld te wordenwelk eene diepe
ontroering zich van haar meester maakte, toen zij zijne
plaatsing in Trekvliet vernam.
Een nieuwe tijd van zorgen en strijd brak voor
haar aan en hare taak werd haar dubbel zwaar.
De dokter, die hare bleekheid toeschreef aan ziekte,
hield niet op haar aan te manen toch vooral veel van
de buitenlucht te genieten. Gelukkig had Wilhelmina
in den bejaardenkalmen predikant der gemeente
iemand gevondendie goed met haren vader overweg
kon en die dus nu en dan hare plaats kon innemen,
zoodat zij dikwijls 's avonds gelegenheid vond een
kleine wandeling te doen.
