J
71
Eens behoorde hij bij een escorte, dat proviand en
munitie naar een verafgelegen post in 't bergland moest
geleiden.
Een jong onervaren officier had het bevel over
den troepenhetzij uit onachtzaamheidhetzij uit
onwetendheid, had hij de manschappen te veel ver
spreid. De oude snorrebaard waagde het den luitenant
er op opmerkzaam te maken, maar ontving een ant
woord zóó uit de hoogte en zóó barsch, dat hij zich
vernederd gevoelde maar zweeg en oplettend acht
gaf op den omtrek. En ziet, wat hij verwacht had,
gebeurde. Eensklaps sprong eene bende vijanden
van achter de rotsblokken te voorschijn en deed
door een krachtig geweervuur dadelijk de helft van
het detachement ter aarde stortenwaaronder ook
de luitenant. Dit zag onze held nauwelijks, of hij
vergat de ondergane beleediging, nam den bewuste-
looze op, en dezen zwaren last op zijne schouders
torsend, baande hij zich een weg door den vijand
heenvereenigde de overgebleven manschappen en
stelde zich aan hun hoofd. Iedereen week voor zijn
vlammenden blik en zijn opgeheven zwaard en bleef
vol verwondering staan over zooveel moed en deugd.
De overgeblevenen van het escorte kwamen behouden
terug en de luitenant hersteldehet was aan dit voor
val te danken, dat het ridderkruis kon prijken op
zijn heldenborst.
Maar waarom verduisterde de blik des dokters zoo
in de laatste dagen, waarom maande hij den zieke
voortdurend tot rust en iedereen tot stilte aan en
verbood hij hem ten laatste in 'tgezelschap te komen?
