39
Neen, het was maar al te waar; hier zou eene
vreeselijke botsing tusschen menschen èn menschen de
plechtige harmonie, die in de natuur heerschte, ver
breken en den welig begroeiden grond van 't vaderland
drenken met het bloed van vriend en vijand.
Daar dreunde het eerste schot. Een krachtig
commando galmde langs de gelederen. Het »vuur"
weerklonk en het salvo uit tal van trompen doortrilde
de lucht. Het verwijderd kanongebulder werd sterker
en sterker. De ijzige metaalklank der vuurmonden
sneed vlijmend door de ziel. De grond dreunde en
beefde onder het zware hoefgetrappel Alles vernielende
en verscheurende projectielen vlogen sissend door het
luchtruimgelederen neervellendevruchtbare akkers
omwoelende.
Zware, donkere rookwolken hingen over de vechtenden
verspreid. Menig dapper strijder, menig jonge held
was reeds gevallenverminkt en afzichtelijk verscheurd
door vernielingswerktuigenmaar stervende nog met
de woorden op de lippen «Voor Vorst en Vaderland!"
Was het 't schoone doel, waarvoor die krijgers
stredenwas het de heldendooddien menig wakker
soldaat stierf, waren het de ijzingwekkende tooneelen,
die mij half krankzinnig maakten
Mijn keel was als dicht geschroefd; onwillekeurig
strekte ik krampachtig mijne hand uit, met heesche
stem roepende: «Een zwaard!"
Het rumoer van den strijd was geëindigd; zacht
hoorde ik nog het gekerm der gewonden. Enkele
