t
110
boek op den schoot haren ouden vader zat voor te
lezenzou menig jongeling reeds bij den eersten oog
opslag zich tot haar aangetrokken gevoeld hebben.
Dat blondp golvende haar, die lieve blauwe oogen
die rozenmond, welke nu en dan een paar rijen hagel
witte tanden liet ziendie welgevormde kin
«alles was het evenbeeld harer moeder", zooals u de
grijsaard niet zonder eenige ontroering zou verzekerd
hebben.
Met innig welgevallen rustte dan ook zijn oog op
dat regelmatig gevormde gezichtje, waarop de brandende
oosterzon haren invloed nog niet had kunnen uit
oefenen
Een oplettend toeschouwer zou het niet ontgaan zijn,
dat de zieke reeds eenige malen zijn hoofd geschud
had, terwijl zijne lippen zich zenuwachtig bewogen.
Zouden soms herinneringen van vervlogen geluk, aan
treurige episoden uit zijn levenwellicht de gedachte
aan zijne lieve vrouw zijn gemoed in ontroering brengen?
Neenhet was een heimelijk voorgevoeldat hem
treurig stemde, een voorgevoel dat hij Holland wellicht
niet meer zou wederzien.
Aan wien moest hij dan zijn eenig kind, zijn oog
appel toevertrouwen Aan vreemde handen ot aan
zijne verwantenmet wie hij echter reeds jaren ge
broken had.
Dit waren vragendie zwaar op den grijsaard
drukten en voor welker oplossing hij staan bleef.
Ook Nita had als eene zorgvolle verpleegster reeds
dadelijk bespeurd, dat treurige gedachten haren vader
kwelden, en beproefde hem juist in eene gemakkelijker
