112
met het vuur en de hartstochtelijkheid hem nog uit
zijn jeugd overgeblevenkon spreken van de gebeur
tenissen en herinneringen uit zijn militaire loopbaan.
Dezen avond echter had zich de heer Natar tegen
zijne gewoonte na het diner reeds ter ruste begeven
en Nita verscheen eenige oogenblikken later alleen op
het dek Alfred ging haar dadelijk te gemoet, presen
teerde een stoel en verzocht om hare eenzaamheid door
zijn gezelschap wat te mogen breken.
Spoedig waren zij beiden dan ook in een vertrouwelijk
gesprek gewikkelden menigeen zou gedacht hebben
dat zij elkander reeds jaren kenden. Toch kon het
niemand ontgaan, dat Nita somwijlen bloosde en haar
wimpers neersloeg, terwijl de woordenstroom van
Alfred, wiens blikken steeds op het meisje gevestigd
blevendikwijls met levendige gebaren gepaard ging.
Ondertusschen was er een flinke bries opgestoken
de golven verhieven zich met hunne witte koppen
die scherp tegen het donkerblauw der zee afstaken
hooger dan gewoonlijkterwijl zwarte wolken dreigend
langs het hemelgewelf voortjoegen
Een felle bliksemstraalgevolgd door een knette
renden donderslag, deed Nita bleek van schrik op
springen. Bevend en schuchter legde ze hare hand
in den aangeboden arm van Alfred. Eén blik nog
over de onstuimige zee en beiden verlieten het dek.
Achhoe had Nita kunnen denkendat diezelfde
golvenzoo spoedig het dierbaarste wat ze op aard
nog bezat, in haren schoot zouden ontvangen?
Toen ze daar, op den arm van Alfred steunend,
heenging, had ze toen kunnen vermoeden, dat de dood
