f
J
147
dokter, die wel had ingezien, dat zijne gezondheid
geknakt en het zenuwgestel te overspannen was, gaf
hem den ernstigen raad herstel van gezondheid te
zoeken in Nederland. Eerst sloeg Willem dit voorstel
vfin de hand, maar liet zich toch spoedig door den
bekwamen vriend en leidsman overtuigen.
Wij zien derhalve na een vierjarig verblijf in dit
heete klimaat Willem van Adlershove wederom op een
boot den onmetelijke oceaan oversteken, in 't zalige
vooruitzicht spoedig den ouden Vaderlandschen bodem
te betreden. Het afscheid was kort, maar aandoenlijk
geweest.
Wat de thuisreis betreft, zij was voor Willem eene
even aangename periode zijns levens als de heenreis.
Ook nu wist hijin weerwil dat hij nog pas twee
maanden hersteld was, den gezelligen omgang te be
vorderen en menig hart te stelen. Door zijne ziekte
waren zijne goede eigenschappen niet verdwenen.
Alleen van tijd tot tijd kon wel eens het anders zoo
vriendelijke oog rusteloos over den oneindigen water
spiegel starenwellichtbij de gedachte aan het gehate
huwelijk, dat jaren geleden in 't Moederland gesloten
was. Dit was echter maar eene opwelling, die spoedig
bekoelde en plaats maakte voor eene ernstige bezadigd
heid en gelukkig ook, want zijn geschokt zenuwgestel
gedoogde geen overprikkeling van den geest.
Heeds verheugde hij zich bij voorbaat zijne beste
vrienden te Amsterdam terug te zien en zich voortaan
aan hen te kunnen wijden. Hoe meer hij de oude
Vaderlandsche kust naderdehoe meer hij haar liefhad
hoe minder hij zich kon voorstellen haar ooit verlaten
te kunnen hebben.
