179
Eén enkele vriendin echter bleef haar trouwhet was
haar oude viool, die in schoonklinkende tonen aan de
arme vrouw de treurige geschiedenis van haar leven
scheen te verhalen.
Eindelijkeindelijk had zij weer iets van Gioya
vernomen. Zij zou in Pest eene voorstelling geven.
Marinita zocht haar op en den avond van de voor
stelling zat eene oudepoover gekleede vrouw bibberend
voor eene der kleedkamers neergehurkt. Toch was
het zomervolle zomermaar Marinita had het koud
ijzig koud
Een donderend geweld, waardoor nauwelijks de
schetterende fanfares gehoord werdenschrikten Mari
nita uit hare mijmeringen op. Het geritsel van een
kleed, het toeslaan eener deur deden haar geheel uit
hare 'droomen ontwaken. Zij gevoelde dat Gioya nabij
moest zijn. Zij richtte zich op, gleed de kleedkamer
binnen en viel voor hare pleegdochter op de knieën.
Het smaakvolle, in rijke plooien neervallende, met
gouden bloemen doorstikte witte kleed deed de vrouw
eene koningin gelijken. De matgele tint van het
gelaat en den hals staken vreemd af tegen het dons
van den mantel, die haar half van de schouders ge
gleden was. Een blos verfde de wangende half
geopende roode lippen schenen de zinsbegoochelende
beker der glorie, haar juist aangeboden, tot op den
bodem te willen ledigen.
«Gioya, Gioya, vergeet ge mij, Marinita, uwe
moeder
-00
