t
v
j
197
de losgeraakte schaats vaster aan te bindenuitstekende
diensten bewees.
Daarna keek hij eens rond, en jawel, 'teerste, wat
John zag, was de aankomst van haar, van Louise.
Nu herkende hij dadelijk die liefelijke verschijning en
voelde weder den diepen indrukdien de ernst uit
hare oogen op hem maakte. Blozend en lieftalliger
dan ooit kwam zij daar aangereden, onbewust van
hare bevalligheid en den indrukdien zij maakte.
Niet zoodra ontmoetten John's en Louise's blikken
elkander, of een blijde glans verhelderde haar gelaat;
maar haastig, alsof zij 'tverbergen wilde vreugde te
hebben betoondsloeg zij hare oogen terneer en
antwoordde een weinig kort op John's vraag, «zeer
gaarne".
Zoo reden zij dan hand in hand door de volksmassa
heen; John reed uitmuntend, maar Louise deed voor
hem niet onder; heerlijk gleden de schaatsen over
't ijsvlak heen en de regelmatige gang hunner krachtige
slagen bracht hen in weinig tijds heinde en ver. Het
frissche winterweer deed hunne wangen gloeien en hunne
oogen schitterden van verrukking. 0, wat was het
John wel te moede, wanneer hij Louise's hand in de
zijne voelde rusten; wanneer zij nu en dan geheel op
zijne kracht vertrouwde en op hem steunde. Ja, haar
steun zijndat woord paste hem. Die verplichting zou
hij wel gaarne op zich willen nemenmaar zou Louise
met dien steun gelukkig zijn? Allergenoeglijkst vloog
de tijd om; het gesprek was langzamerhand levendiger
geworden en weder bracht Louise door hare eenvoudige
haast kinderlijke opmerkingen, John's hart in een ge-
