t
■j
200
spiegel. Lustig klopten beider hartochmochten
beider harten altijd voor elkander kloppenToen het
tijd werd naar huis te gaan, bond John de schaatsen
af; het ging verschrikkelijk langzaam in zijn werk.
Of de weelderige lokken van het voorovergebogen kopje
van de lieve eigenares, die op een bankje zat, ondeugend
zijn wangen streelden en het werk bemoeilijktenof
de kleine nette voetjes zijne diepe bewondering ver
wekten weet schrijver dezes niet. Wel weet hijdat
zij gearmd huiswaarts keerden, dat John haar meer
dan noodig steundewant de straten waren zoo
ijselijk glad.
Maar toch was het gesprek niet zeer levendig. John
had weer een vraag op 'thart, die er maar niet uit
wou. Daar in de verte zag hij het huis van Louise's
ouders reeds; nu er toch spoedig mee voor den dag.
«Louise, voordat ik weg ga, heb ik je nog een
klein verzoek te doen. Beloof mij vooraf, het toe te
staanwant dat is zoo natuurlijk als ik jou voor het
beste en mooiste meisje houd."
«Nu, wat dan," zeide zij met een ongeloovigen
schalkschen blik.
«Welnu, gister-avond bij het thuiskomen, zag ik
hoe mijn zuster een aardig souveniertje van je mee
bracht; n. 1. een keurig, sprekend gelijkend portret.
Als je er één kunt missenwat ik zeker geloof, ver
zoek ik beleefd en onderdanigof 't koninginnetje
van mijn hart zich wil verwaardigen aan haren aller-
gehoorzaamsten dienaar ter herinnering van dezen ge
lukkigsten dag zijns levens ook haar beeltenis mee te
geven, 't Is zoo'n groot genoegen op die Academie,
